Een belabberde start en een fijne bijkomstigheid.

De start van mijn van het trainen voor Bike4Parkinson was ronduit belabberd, na de eerste gerichte training om aan te sterken voor het fietsen ging ik gelijk door mijn rug, 4 weken rustig aan doen. Ik stond daar op zich niet zo van te kijken want iemand die jaren rustig aan moet doen en in een korte tijd begint met 3 a 4 vier keer per week te sporten kan verwachten dat het lichaam daar niet veel van snapt en tegen werkt. Maar leuk was anders.

Ons eerste ritje op de voor ons nieuwe fietsen was euforisch, 5 jaar gelden had ik mijn fiets weg gedaan omdat echt niet meer ging. En nu, zo in eens na jaren, samen op de fiets! Gewoon samen net zoals Jan en alleman. Heerlijk!

Het genieten was helaas alleen van korte duur, de nacht na onze eerste fiets tocht kreeg ik steeds meer pijn in mijn enkel. Met de training op volleybal was ik wat onhandig geland mijn enkel dus ik dacht; die geeft nu door de belasting van het fietsen nu alsnog last. Maar het was wat totaal anders, de volgende dag was twee derde van mijn onderbeen rood en opgezwollen en kon ik er niet op staan. Via de huisarts naar de spoed eisende hulp in het Antonius.

Met name voor Karin kwam het hard aan, weer in het ziekenhuis, weer onzekerheid over wat is het was. Al de herinneringen aan al die andere keren toen het vaak er om spande, alles weer herbeleven. Hield het dan nooit op …. Het bleek een bacteriële infectie te zijn en we waren er op tijd bij. Twee weken later kon ik dan  eindelijk beginnen met het echte fietsen.

Eerst heb ik moeten leren om op mijn hartslag te fietsen en in eerste instantie te accepteren die erg laag lag. Toen ik begon met trainen bij Fysio Sport kwam die met moeite op 110,  dat is gelukkig gaande weg wat hoger geworden maar het blijf lastig om mee om te gaan. Om wat vaker te fietsen buiten het trainen om ben ik steeds vaker met onze bakfiets gaan fietsen voor boodschappen enzo in plaats van met mijn scootmobiel. Van het een komt het ander, in kracht en duur vermogen ga ik gestaag vooruit en sinds kort breng en haal ik, als of het de normaalste zaak van de wereld is, mijn dochter naar en  van school (4 km verder op), ga met mijn kinderen gewoon het dorp in of naar het bos om de hertjes te voeren en hutten te bouwen. Wat een feest, wat een feest! Wat een fijne bijkomstigheid!
Even geen onzekerheid  of bike4parkinson een brug te ver is, even geen  zorgen over mijn  PGB en even geen schrik reactie "heftig"als ik mijn verhaal vertel, maar je bent nog zo jong.... Het tegen deel zelfs, hee Andreas jij met een bakfiets wat goed!

 Mijn bike4parkinson is zonder dat ik van start ben gegaan al meer dan geslaagd! 


Volgende blog verschijnt op 25 08 2014!

Steun Bike4parkinson! Of nog beter, fiets mee

Meer over mijn DBS

Mocht je via deze link doneren zou ik het waarderen als me dat laat Weten.