zaterdag 16 juli 2016

Ik ken tegen Parkinson geen beter middel dan langeafstand fietsen. Maar......

Gast blog van Menne  Menninga.

Zijn verhaal geeft aan hoe dun het koord is waar op je als mens met parkinson op balanceert.

FIETSENVOOR.NL leek de ideale duw in mijn rug om weer te gaan fietsen.


De eerste aankondiging van de sponsortour van FIETSENVOOR.NL kwam nogal zweverig bij mij binnen. Wie gaat nou 1000km heen en 1000km terug reizen om 16 km te fietsen. Maar nadat ik de route over de Col de La Colombière had doorgerekend in kilometers in het horizontale vlak en hoogteverschillen in de eenheden “domtorens”, werd het evenement toch wel aantrekkelijk.
In februari 2015 heb ik bij een val met de fiets o.a. een sleutelbeen gebroken. Het weer op gang komen viel tegen. En het evenement van FIETSENVOOR.NL leek de ideale duw in mijn rug om weer te gaan fietsen. De ziekte van parkinson en mijn lidmaatschap van de Parkinsonvereniging was de stok achter de deur om door te zetten.

Eén keer de Col beklimmen is 16,3 km, terug naar
beneden geeft een totaal van 32,6 km. En het hoogteverschil is 11x de Utrechtse Dom! Voor een fietser als ik, die veelal dicht bij de rivier blijft was dat iets nieuws. Bij benadering is een rondje over de Merwedebrug bij Gorinchem 3,2 km + 2 x 12,5 meter. Dus 10 rondjes zijn 32 km 2x de domtoren. Dus lang niet hoog genoeg. Een rondje Van Brienenoord brug is 4 km + 2 x 20?meter. Dus 8 Van Brienenoorden zijn 32 km + 320 meter en dat is ook niet vergelijkbaar. De Grebbeberg heeft aan de oostkant een helling van 750 meter met een stijgingspercentage van 7%. Fiets je 10 keer dit stuk Grebbeberg op en neer dan heb je 30 km afstand en 2100 meter hoogte verschil, dus 21x de domtoren gefietst. Door er vanaf Nieuwegein naar toe te fietsen (en weer terug) is dit een enigszins vergelijkbare prestatie. Nog beter is de Amerongseberg. Wie weten wil hoe die berg in elkaar zit moet een aantal keren de noordkant van die berg op en neer fietsen. Mijn prestaties op de Amerongseberg gaven mij de overtuiging dat ik zeker 2x de top van de Colombière moest kunnen halen. Waarschijnlijk zou 4 keer toppen (44x de domtoren) ook mogelijk zijn.!!

Het zoeken naar sponsoren werd nu bloedserieus. Met veel hulp van de hele familie gelukte dat. Daarom mijn hartelijke dank aan alle sponsoren, en vooral mijn echtgenote Gretha, mijn oudste dochter Riekie, en alle anderen die dit alles mogelijk maakten.

Op zaterdag 25 juni vetrokken wij met onze camper naar Le Reponsoir, op de helling van de Col de la Colombière. Samen met Gretha en Elsa onze oudste kleindochter arriveerden wij zondag middag op de camping L’Escale, van het dorpje Le Grand Bornan. Het alternatief, de ruime camperstaplaats van Le Reponsoir heeft helaas geen elektriciteit en dat hadden we alleen al voor het laden van telefoon en fototoestellen wel nodig. Het bood een goede mogelijkheid om de laatste nacht dicht bij het supportershome te overnachten.

Wat niet gepland was, maar eenvoudig niet te missen viel was het grote aantal fietsers in het prachtige berglandschap.


Ik had een 5 daags trainingsplan en Maandag 27 juni was bedoeld om de hele berg over te steken. Dit om de benen te testen en mijn op de Amerongseberg gebaseerde verwachting te controleren. Wat niet gepland was, maar eenvoudig niet te missen viel was het grote aantal fietsers in het prachtige berglandschap. De eerste top had ik in ongeveer 1 uur en30 minuten gehaald. Dat was een halfuur sneller dan verwacht. De afdaling was lastiger dan verwacht. Daar had ik 30 minuten voor nodig. Toen weer terug in opnieuw 1 uur en 30 minuten. Vier keer toppen kwam in zicht! Op de top nam ik ruim de tijd om weer op adem te komen en wat kletspraatjes met andere fietsers te maken. Daarna werd de afdaling weer ingezet. In het algemeen werd er nogal hard naar beneden gefietst. Ik nam mij voor om mij tot 20 à 25 km per uur te beperken. Hoewel alle snellere fietsers mij in een ontspannen sfeer royaal de ruimte lieten denk ik dat ik daar toch op enig moment door afgeleid ben. Ik raakte ongecontroleerd naast de weg en ging op de helling over de kop. Moeilijk kwam ik overeind, en ben ik op de weg gaan zitten. Dat werd al gauw liggen en Gretha bellen.

Gretha kwam net ter plekke toen de door betrokken omstanders de Pompiers, en vervolgens de ambulance waren gearriveerd. Ze ging mee naar de huisarts in Le Grand Bornan en daarna op de afdeling Neurochirurgie en Reumatologie van het ziekenhuis in Annecy. Na Röntgen foto’s en een scan bleek dat ik 5 gebroken rugwervels heb. Gelukkig is er geen zenuwbaan beschadigd en is er verder ook niets uitgevallen. Inmiddels was het ons thuisfront gelukt om de reeds aanwezige organisatoren te informeren. Wim en Femke die de EHBO op 2 juli zouden doen reageerden erg actief. Ze hebben Gretha en Elsa geholpen en laat in de avond van Annecy naar de camper in Le Grand Bornan gebracht.

De parkinson medicijnen zorgden voor nieuwe problemen. Gretha had duidelijk aangegeven dat ik LevoDopa/Carbidopa gebruik. Het ziekenhuis gaf mij LevoDopa/Benzerazide. Wij hadden mijn eigen medicijnen bij ons, maar die mochten van het ziekenhuis niet gebruikt worden. Dat resulteerde in hoogst merkwaardige hallicunaties in de nacht van dinsdag op woensdag en daarna. Ook in mijn allerbeste Frans was dit door mij niet uit te leggen. Een van de doelen van de sponsortocht is het zorgen voor (naams)bekendheid van de ziekte van parkinson, blijkt internationaal nodig te zijn.
Naar onze overtuiging waren wij goed verzekerd. De kombinatie Menzis en ANWB had eerder in de praktijk zijn waarde bewezen. Echter, Menzis vond deze keer mijn repatrieering niet medisch noodzakelijk. Wat Gretha ook probeerde, het hielp niet. Gretha en Elsa moesten naar Nederland in ik moest in Annecy blijven. Gelukkig vonden we op enig moment twee Franse doctoren en een fysiotherapeut die van mening waren dat ik best plat achter in onze camper mocht worden vervoerd.
De volgende dag hebben we ingepakt. Nadat Hans en Rianne ons het FIETSENVOOR shirt hadden uitgereikt zijn we vertrokken met een dubbel gevoel. Met de sponsoractie is >60.000 € opgehaald. Dat is echt fantastisch. Ik ben twee keer naar de top van de Col de la Colombière gefietst. Ik heb laten zien dat je met Parkinson, ook op je 70ste nog buitengewoon kunt presteren. Anderzijds hebben wij zoveel fijne reacties gehad van de FIETSENVOOR gemeenschap en de Parkinson Vereniging dat wij zeker weten een heel fijn samenzijn te hebben gemist.


Menne H Menninga

Twee weken na fietsen voor in de mail.:

Ik ken tegen Parkinson  geen beter middel dan lagenafstand fietsen.



Op dit moment volg ik het beleid van de Franse doctoren. Ik moet alles recht doen. Dus met een rechte rug liggen en met een rechte rug lopen. In Frankrijk heb ik injecties tegen trombose gehad. Dat is in Nederland niet gecontinueerd. Er is mij in Frankrijk een brace aangemeten waardoor mijn rug altijd recht blijft. Met die brace loop ik een aantal keren per dag. Vandaag ga ik 1u30 halen. Mijn motivering is eerst meer anti trombose dan anti Parkinson. Ik ken tegen Parkinson  geen beter middel dan langeafstand fietsen. Maar ik sluit niet uit dat het begin van mijn ongeluk in een freezing situatie zat. Ik heb daar net zo min ervaring mee als met hallucinaties. Ik heb ook osteoporose. Dus ik wil niet weer vallen. Aanstaande vrijdag spreek ik een chirurg. Dan wordt ook het osteoporose traject opnieuw geanalyseerd. Vervolgens volgt een gesprek met de Parkinson medici. De fysiotherapeute heeft al gezegd dat ze me graag weer op de fiets ziet. Als ik door afwezigheid van het fietsen in de put zak, helpt piano spelen. Ik speel bepaald niet wonderschoon, maar het leidt af en geeft mij de overtuiging dat ik kan "Multi-Tasken". Als alles mislukt kan ik altijd nog rond Nijmegen de vierdaagse gaan lopen, maar ik geef er de voorkeur aan om volgend jaar nog eens over de Colombiere te fietsen.

Menne keep on moving, En ik hoop je op de Col in 2017 te zien maar je plan B is ook mooi. iets minder hoog dat wel maar ook o zo mooi ! Bedankt voor je verhaal.

Andreas