Fietsenvoor.nl werd een mistig, nat, fietsfeest voor Parkinson op een tour de France berg.

Er was voor ieders “top” prestatie evenveel respect en support was. Of je nu 7 keer om hoog fietste of 1. In 1.40 min of in 4 uur.

Fietsenvoor.nl 2016: Er waren 35 deelnemers die totaal 135 keer naar de top hebben gereden en dat heeft een bedrag van 60,000 euro opgeleverd voor de Parkinson Vereniging. Er waren mensen met Parkinson, er waren partners van mensen met Parkinson, er waren mensen waarvan één van de ouders  Parkinson heeft en mensen die gewoon  lekker een  fietsfeestje voor een goed doel wilde. Door de kleinschalige opzet werd het een intiem fiets evenement, waar voor ieders “top” prestatie evenveel respect en support was. Of je nu 7 keer om hoog fietste of 1. In 1.40 min of in 4 uur. Ik heb me voor het eerst sinds ik ziek werd meerdere dagen gewoon mens onder de mensen gevoelt. Ja, de Parkinson is nooit ver weg geweest en zelfs met momenten in de aanloop zeer dominant maar het maakte niet uit, ik kon me zo optimaal voorbereiden op mijn eigen rit naar mijn top.

De klim is 16 km lang en valt in twee delen uiteen. Het eerste deel is een klim van 6% tot en met 8 % met aan het einde ruim 2 km tot en met 3%. De weg loop door gemengd bos met regelmatig mooie panorama's. Op de helft was het support-home. 25 Meter later  begint deel twee met 8% en dat blijf zo tot 3 kilometer onder de top. Vanaf daar mag je aan de bak met 10% oplopend  naar 12 %.  Het begint met een paar haarspeld bochten, drie kilometer voor de col zit je net boven de boomgrens. De vernieuwde weg i.v.m. de Tour de Frans lijk een wat kunstmatig tegen een steile heling geplakte weg, de col is in zicht, maar het steilste stuk moet nog komen. Dat waren wat mij betreft de mooiste kilometers van die dag.

Focus en geniet!

Ik had een duidelijk plan en draaiboek. 1: focus,  2 :focus en geniet, 3 : focus en blijf heel, 4 : Focus en blijf uit het rood. 5 : focus en  haal je top waar die ook ligt.  Als mens met Parkinson word meerdere dingen tegelijk doen steeds lastiger. Veel handelingen die voor gezonde mensen bijna onbewust gaan moet ik me op nieuw aan leren en  in bewust zijn houden. Dat kan het verschil maken tussen een succes ervaring of teleurstelling.
Praten tijdens het  fietsen is voor mij not done. Ik ben daar mee gaan oefenen en wat op viel was dat ik als ik "sociaal" fietste ik veel langzamer fietste en ik maar 40 km kon fietsen. Terwijl als ik gefocused fietste ik tot 80 km kwam voordat met name mijn reactie vermogen zo was vertraagt dat fietsen onveilig werd.

Het plan was een slow start tot ik een goede balans tussen medicatie, adrenaline en Parkinson had gevonden. Mijn rust pakken bij het begin van het wat vlakker deel. Zuinig door naar het Support home, bijvullen van voeding en vocht en door. Ik had al gekeken voor plekken voor een tweede stop waar ik weer relatief makkelijk weer in gang kon komen. Want ergens halverwege deel twee moest ik medicatie nemen en het pakken van mijn bidon was toch lastiger dan ik gehoopt tijdens het fietsen i.v.m. balans problemen, dus drinken moest ook staand. Alles was gericht om nog redelijk fit aan de laatste drie kilometer te beginnen.

Nou, het plan is een goede richt lijn geworden want de emotionele acht baan waar ik in belande was zo intens en ik voelde me zo goed! `Andreas in wonderland`. Mijn gedachten kwamen op gang; dat ik daar fiets, eindelijk na al die voorbereiding, de onzekerheid of het zou lukken, logistiek. Dat ik daar zou fietsen, na het ziek worden. Het zoeken naar wat is het.` het zit tussen je oren` Alle psygische onderzoeken, het onvermogen, de achteruitgang. De opname´s, op de behandelingen op de verkeerde aanname en diagnose van de klachten. Daarna diagnose Parkinson met eerst opluchting, dat was het dus, toen schrik. En weer veel omzwervingen, wat nu. Bij wie. Medicatie bijwerking. De hersenoperatie DBS, Het gepuzzel met de instellingen. de teleurstelling van behaalde resultaat van de operatie in eerste instantie. De zorgen over de hoe moet dat met mijn kinderen, mijn vrouw.

Toen iemand schreeuwde "nog 2 km" dacht ik shit zo kort nog maar!?

Ik heb deze flow van emotionele herinnering snel achter me gelaten en ik ben gaan fietsen genietend van de schoonheid om me heen. De berg, het uitzicht, de wolken, zelfs de regen had zijn schoonhield. Bij het support home werd ik warm onthaald en ik heb dat 20 mijn lekker laten gebeuren. Daarna kon ik me niet meer inhouden en heb in een stevig tempo de eerste paar bochten aangevallen. Wat was dat een sensatie. Daar door had ik allen wel mijn buddy er af gefietst. Maar die pakte plan b en kwam samen snel met een auto achter op, als of ik een echt prof was had ik mijn eigen volg auto! Met twee kort medicatie en drink stops kwam ik goed bij het laatste stuk aan. ( in het filmpje is dat waar de namen op de weg staan.) Toen iemand schreeuwde "nog 2 km" dacht ik 'shit zo kort nog maar!?'. Het begon wel zwaar te worden, ik merkt dat ik toch wat laat reageerde op het verkeer dat ook de berg op kwam. De focus ging steeds meer daar zitten waardoor mij tempo wat langzamer werd. Maar oh, wat was het mooi en nog steeds had ik een soort ongeloof, fiets ik hier echt? De wolk die de col omsloot  maakte het bijna tot een magische berg en mijn finish nog mooier.

 It was like Magic in the making 4 Parkinson.

Nu een week na 'fietsenvoor' begin ik te beseffen wat ik gedaan heb, het was de weg er naar toe die me heeft doen groeien en een wezenlijke wending heeft in mijn omgaan met parkinson heeft bewerkstelligd, maar daarover de volgende keer meer.


In mijn komende blogs kom ik uitgebreid  terug op dit wielerspektakel voor de Parkinson Vereniging. In mijn voorbereiding heb ik een aantal aannames gedaan die ik nu tegen het licht wil houden en waar ik feedback op ga vragen bij mensen die daar verstand van hebben.

Take Care!

Andreas