En daarom fietst Jonathan voor bike4parkinson.

Gisteren hebben Andreas en ik de laatste voorbereidende tocht door het heuvellandschap in het Rijk van Nijmegen gefietst. Dit was voor het eerst sinds jaren dat wij weer samen gefietst hebben. Voor mij een mooi en bijzonder moment om samen te kunnen fietsen. Hierdoor komen bij mij de herinneringen van de afgelopen jaren weer naar boven.

Na jaren van onzekerheid wat er nu met hem aan de hand was, kreeg Andreas nu zo’n 5 jaar geleden de diagnose Parkinson. Waarna de strijd begon. De eerste strijd die geleverd werd was de acceptatie. Vervolgens de confrontatie met alles wat niet meer zou kunnen.  Er stond een andere toekomst te wachten dan hij / wij gedacht hadden. Als broer was en is het lang niet altijd even makkelijk om de strijd, pijn en het verdriet zo van dichtbij mee te maken. Vooral steeds weer die keuzes die gemaakt moesten worden. Wat doe ik wel en waar heb ik geen kracht of energie (meer) voor. Steeds weer was er die zoektocht naar wat kan ik nog wel. Er was vooral de zoektocht naar die dingen te doen belangrijk zijn, ‘die er toe doen’ en de ‘minder belangrijke zaken’ te laten. Met heel veel doorzettingsvermogen maakt hij zijn keuzes en probeert hij met vallen en opstaan (soms ook letterlijk), ondanks zijn ziekte, het beste uit zijn leven te halen. Zo is hij begin dit jaar weer begonnen met fietsen. Iets wat hem al jaren niet meer lukte. Met heel veel doorzettingsvermogen is hij nu op het punt om zaterdag 60 kilometer door de Limburgse heuvels te fietsen. En ik ben daarbij om samen met hem de tocht te fietsen. Ik ben trots op hem en op zijn gezin dat hij zo ver gekomen is.

Jonathan Rosenberg



Seport bike4 parkinson: Stichting Parkinson  Nederland     NL86ABNA 0409884928 Onder vermelding van: ParkinsonNet Bike4Parkinson